Niezawodny duet: Artur Barciś i Cezary Żak powraca jako wiecznie przekomarzająca się para w komedii, która zdaje się być napisana specjalnie dla nich. "Słoneczni chłopcy" Neila Simona w

Cezary Żak ma dla fanów wspaniałą wiadomość. Pochwalił się zdjęciem z Arturem Barcisiem i poinformował fanów o tym, że wracają razem do pracy. Panowie pokazali przy okazji swój nowy wizerunek. Cezary Żak i Artur Barciś to aktorzy doskonale znani widzom. Panowie przed kamerami spotykają się już od lat, ale to serial Miodowe lata przyniósł im prawdziwą sławę. Aktorski duet wcielił się w sąsiadów mieszkających w jednej kamienicy, których połączyła prawdziwa emitowany na antenie Polsatu okazał się ogromnym sukcesem komercyjnym. Artur Barciś w roli kanalarza – Tadeusza Norka, i Cezary Żak w roli motorniczego tramwaju – Karola Krawczyka, podbili serca fanów. Format miał swoją wielką premierę w 1998 roku i doczekał się aż 9 sezonów. Do tej pory w telewizji można oglądać powtórki, które gromadzą przed odbiornikami sporą tak bardzo spodobał się widzom, że twórcy kolejnego serialu również postanowili wykorzystać jego fenomen na szklanym ekranie. Panowie spotkali się tym razem w hicie Telewizji Polskiej – w serialu Żak i Artur Barciś wracają do pracy. Pokazali się mocno odmienieniŻak i Barciś zagrali indywidualnie w niezliczonej ilości produkcji, jednak to seriale, w których pojawili się na ekranie obok siebie, okazały się największymi hitami. Przez lata wspólnej pracy połączyła ich prawdziwa przyjaźń. Dogadują się niemal bez słów, a dla swoich fanów mają do przekazania wspaniałą energię. Teraz ku ich uciesze ponownie będzie można zobaczyć ich pochwalili się, że wracają do pracy w teatrze. Już niedługo będzie można zobaczyć ich na scenie w spektaklu Dziwna para. Serialowy wójt z Rancza nie ukrywa swojej radości z powrotu do pracy, a o wszystkim poinformował fanów na Facebooku, dodając zdjęcie z Arturem Barcisiem zrobione na planie jednej ze sztuk:„Dziwna para” Neila Simona wraca na scenę. Dzisiaj Kalisz a za tydzień Wrocław i Warszawa. Od 29 maja wracają wszystkie moje spektakle „Kolacja dla głupca”i „Serca na odwyku”szczegóły na stronach Agencji Artystycznej Certus oraz spektakle w od razu ruszyli z komentarzami i nie ukrywają, że już zacierają ręce, by zobaczyć swoich ulubieńców na scenie. Nie da się nie zauważyć, że aktorski duet wraca do pracy mocno odmieniony. Obydwaj panowie dorobili się bujnego Żak i Artur BarciśArtur Barciś i jego rola w "Ranczo"Cezary Żak i Artur BarciśKrystyna MiśkiewiczZ wykształcenia dziennikarka. Z zamiłowania ogrodnik, który każdą wolną chwilę poświęca swoim roślinom. Wielka miłośniczka przyrody, właścicielka kilku psów. Wegetarianka z wyboru.

Teatr jest najtrudniejszą ze sztuk. Kosztuje mnie coraz więcej emocji, nerwów, właściwie wszystkiego - mówi PAP Cezary Żak, który w tym roku obchodzi jubileusz 60-lecia. Wspominając swoją aktorską karierę, przyznaje też, że aby rozwijać się zawodowo, musiał zmieniać Agencja Prasowa: Obchodzi pan w tym roku jubileusz 60-lecia. Zagrał pan już ponad 50 ról na czołowych polskich scenach, w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, w stołecznym Teatrze Powszechnym i Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze. Jeśli dobrze sprawdziłem pański debiut, to była to rola działacza społecznego w "Pannie Tutli-Putli" Witkacego w reż. Grzegorza Warchoła we wrocławskim Współczesnym w 1986 r. Bardzo szybko zaczął pan grać główne role w ważnych przedstawieniach, bo już np. w 1991 r. widzowie mogli Cezarego Żaka obejrzeć jako Pijaka, Dostojnika i Zbira w "Ślubie" Gombrowicza, jako Mieczysława Walpurga w "Wariacie i zakonnicy" Witkacego i jako Edka w "Tangu" Mrożka. Inni aktorzy musieli zazdrościć. Jak pan te początki wspomina? Cezary Żak: Wspominam je, rzecz jasna, z rozrzewnieniem, bo to były moje początki w zawodzie. Chociaż muszę powiedzieć, że pierwszy sezon 1985/86 w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu był dla mnie całkowitym rozczarowaniem. Wyszedłem ze szkoły teatralnej we Wrocławiu z łatką aktora charakterystycznego, który miał dużo grać, zwłaszcza trudne, charakterystyczne role, skomplikowane postacie. A w pierwszym sezonie zagrałem tak naprawdę w jednej bajce. Dlatego na cztery lata pożegnałem się z teatrem etatowym. Do Teatru Współczesnego im. Wiercińskiego we Wrocławiu wróciłem w 1990 r. - już za innej dyrekcji. Zacząłem wtedy bardzo dużo grać. To prawda, zagrałem te wymienione tu role i sprawiły mi one wielką frajdę. I znów, po kolejnych pięciu latach, poczułem, iż, aby się rozwinąć w tym zawodzie, trzeba zmienić miasto. Trzeba pamiętać, że to była połowa lat dziewięćdziesiątych i to nie był ten Wrocław, który dzisiaj wszyscy znamy. Tam właściwie aktorsko się nic nie robiło poza teatrem... Zagrałem jedną małą rólkę w Teatrze Telewizji w ośrodku wrocławskim. I koniec. PAP: W 1994 r. zagrał pan Strażnika w spektaklu telewizyjnym "Roberto Zucco" Bernarda-Marie Koltèsa w reż. Macieja Dejczera. Właśnie. Co prawda, wówczas dojeżdżałem na plan filmowy do Warszawy, gdzie grałem także epizody. Poniedziałki aktorzy mieli wolne - toteż wsiadało się w pociąg o godz. 4 rano i przyjeżdżało się, żeby zagrać jedną lub dwie scenki. I tyle. Potem wracałem do Wrocławia. W 1995 r. zmieniła się po raz kolejny dyrekcja Teatru Współczesnego i to był dla mnie wyraźny sygnał, by stamtąd uciekać. PAP: Przeniósł się pan do teatru w Jeleniej Górze? Właściwie miałem już pomysł na Warszawę. Angaż na sezon 1995/96 do Jeleniej Góry był takim pretekstem, żeby opuścić wrocławski teatr, bo przez pierwszy sezon nie miałem w Warszawie etatu. W jeleniogórskim Teatrze im. Norwida grałem mój monodram - "Kontrabasistę" wg Patricka Süskinda. PAP: Za ten monodram dostał pan w 1994 r. na 28. Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu Nagrodę Prezydenta Miasta i wyróżnienie. Jakkolwiek by było, to był "Kontrabasista" - nie byle co. Rywalizował pan ze słynnym monodramem Jerzego Stuhra? Musiałem być wtedy bardzo bezczelny, że się zdecydowałem to zagrać. Tym bardziej że obejrzałem „Kontrabasistę" w wykonaniu pana Jerzego Stuhra i się zachwyciłem. Stwierdziłem jednak, że muszę także zrobić "Kontrabasistę", bo to wprost genialny tekst i że można go zrealizować inaczej, akcentując co innego. Reżyserem był młody wówczas Andrzej Bubień, który przyjechał do Wrocławia prosto po studiach reżyserskich w Moskwie. I on jeszcze mnie zachęcił do tego, żeby to zrobić inaczej; żeby to zagrał ktoś młodszy. Przygotowałem ten monodram i chyba się udało. Zgarnąłem kilka nagród i trochę pojeździłem z nim po Polsce. Grywałem go też najpierw w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, a potem w Jeleniej Górze. Po przenosinach do Warszawy prezentowałem "Kontrabasistę" w Teatrze Staromiejskim przy ul. Jezuickiej. PAP: Od 1997 do 2006 r. był pan etatowym aktorem stołecznego Teatru Powszechnego im. Hübnera. Wymienię tylko niektórych autorów, w których sztukach pan wystąpił. Byli to: Fredro, Bałucki, Różewicz, Witkacy, Pilch, ale i Dostojewski, Czechow i Gorki. No i Szekspir, czyli sir John Falstaff w "Wesołych kumoszkach z Windsoru" w reżyserii Piotra Cieplaka, u którego we Wrocławiu zagrał pan w "Historyi o chwalebnym Zmartwychwstaniu" Mikołaja z Wilkowiecka. Które z tych przedstawień pamięta pan najlepiej, może to któryś autor zapadł panu w pamięć? A może wyróżnia pan jakiś okres swojej twórczości? Jednego autora nie wyróżnię. Natomiast okres bytności w Teatrze Powszechnym był dla mnie niezwykle rozwijający. Miły towarzysko i artystycznie. Tam właśnie spotkałem wiele ważnych dla mnie osób, wielu największych polskich aktorów. Z którymi zresztą mam kontakt do dzisiaj, a z Krystyną Jandą bardzo się przyjaźnię. Rzeczywiście, dużo wtedy grywałem w Powszechnym i to dość ważnych dla mnie ról. To po prostu był bardzo dobry czas artystycznie. Później, gdy odszedłem z etatu w tym teatrze w 2006 r., przygarnęła mnie do siebie Krystyna Janda. Zaczął się zupełnie nowy mój żywot. W międzyczasie, oczywiście, odczuwałem już na sobie popularność serialu "Ranczo" i innych filmów. Ale teatralnie do dziś szczęśliwy jestem, że trafiłem do Teatru Polonia i Och-Teatru. Bo to są sceny prowadzone w taki sposób, że ja sam chcę chodzić na takie przedstawienia. Janda uprawia taki repertuar, jaki sam lubię oglądać. Na pewno te teatry będą moją przystanią już do końca życia. PAP: Może pana zaskoczę, ale najlepiej pamiętam i cenię pańską rolę kapitalisty Wistowskiego w "Grubych rybach" Michała Bałuckiego w reż. Krystyny Jandy. Precyzyjny, aktorsko wysmakowany spektakl Teatru Polonia z 2008 r. Partnerował panu wtedy Artur Barciś jako radca sądu Pagatowicz. To była, jak to Krystyna Janda nazywała, "czekoladka". Komedia Bałuckiego, tzw. mała klasyka, bardzo miła dla publiczności. Taki niemal XIX-wieczny teatr, bombonierkowy. Bardzo lubiliśmy to grać. Ale też towarzystwo na scenie było niebywałe, bo i nieżyjąca już Wiesława Mazurkiewicz, z którą się znałem jeszcze z Powszechnego, no i pan Ignacy Gogolewski, z którym się wprost fantastycznie grało. Tak, to jest właśnie taki teatr, który od czasu do czasu dyrektor Janda proponuje na swoich scenach. Potem był "Pan Jowialski" i "Zemsta" Aleksandra Fredry, którą dotąd gramy. To są takie propozycje repertuarowe, które bardzo mnie zachęcają. PAP: Jeśli dobrze sprawdziłem - w 2012 r. zaczął pan reżyserować. Zaczęło się od wystawienia "Trzeba zabić starszą panią" Grahama Linehana w Och-Teatrze. A w potem były "Złodziej" Erica Chappella wyprodukowany przez prywatnego producenta, Agencję "Certus" z Częstochowy, i "Truciciel" tego samego autora w Och-Teatrze. Agencja z Częstochowy wyprodukowała też pańskie spektakle "Serca na odwyku" Murray Schisgal i ostatnio "Kolację dla głupca" Francisa Vebera. Jakie to doświadczenie i skąd wziął się pomysł reżyserowania? To było tak, że graliśmy z Krystyną Jandą małżeństwo w przedstawieniu "Weekend z R." Robina Hawdona w Och-Teatrze, i jest taka jedna scena, że my wychodzimy za kulisy i tam spędzamy te 10 czy 15 minut, czekając na następne wejście. I zdarzyło się, że podczas jednego ze spektakli Krystyna powiedziała: "wiesz, ja znalazłam taką sztukę +Trzeba zabić starszą panią+ i chciałabym, żebyś ty to wyreżyserował". Dla mnie to był szok, bo szczerze powiem, iż nigdy nie myślałem o reżyserii. Nie sądziłem, że stanę po drugiej stronie rampy. Na początku trochę się żachnąłem, ale później pomyślałem sobie, że to jednak jest jakaś szansa życiowa, dar od losu; że może warto spróbować. Tym bardziej że ona powiedziała, iż ja po 35 latach uprawiania zawodu - będę umiał pracować z aktorami. I tak oto zacząłem. Pojawiały się te wszystkie próby z Basią Krafftówną i Wojtkiem Pokorą. Na początku bałem się do nich odzywać, bo to przecież legendy aktorskie. Pamiętałem je od najwcześniejszego dzieciństwa. Potem oni zrobili zebranie ze mną i powiedzieli: "słuchaj, nie traktuj nas pomnikowo. My jeszcze żyjemy, jesteśmy normalnymi aktorami. Potrzebujemy reżysera i uwag". No i wtedy ośmieliłem się, zaczęliśmy pracować pełną parą. To przedstawienie było rozchwytywane. Zagraliśmy je, już nie pamiętam, ale około dwustu razy. Wyjaśnię, że komedia kryminalna i kryminał to są w ogóle gatunki, które mnie bardzo interesują. Szukam takich tekstów, a wcale nie ma ich dużo. Bardzo bym chciał wystawiać w teatrze właśnie takie rzeczy. Ostatnią moją premierą w 2021 r. Och-Teatrze była "Dziewczyna z pociągu". To już czysty kryminał. Świetna adaptacja zrobiona przez Anglików Rachel Wagstaff i Duncana Abela, którą teatr zakupił. I przyznam, że mam wielką satysfakcję z tego spektaklu. PAP: Umówiliśmy się, że wywiad dotyczyć będzie tylko kariery teatralnej. Pana dorobek artystyczny jest znaczący i obszerny, ale nie zdołamy porozmawiać o wszystkich rolach w filmie, kinie, serialach, za które zdobywał pan liczne nagrody. Może warto przypomnieć, że zagrał pan w dwunastu przedstawieniach Teatru Telewizji, a w 2009 r. podczas IX Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji "Dwa Teatry" w Sopocie otrzymał wyróżnienie za rolę podpułkownika Trochimowicza w "Tajnym współpracowniku" Cezarego Harasimowicza w reż. Krzysztofa Langa. Przy okazji pańskiego jubileuszu i premiery "Słonecznych chłopców" Neila Simona w Och-Teatrze (reż. Marcin Hycnar) nie mogę jednak nie zapytać o tak cenione przez krytyków kreacje proboszcza Piotra Kozła i wójta Pawła Kozła w serialu "Ranczo". To czyste aktorstwo charakterystyczne. Jak pan osiągnął taką wiarygodność? Często powtarzałem w wywiadach, że największą zasługą w pracy przy tym serialu był ten genialny scenariusz, który od początku Andrzej Grembowicz z Jurkiem Niemczukiem pisali. My, aktorzy, gdy dostajemy taką partyturę do grania - to aż nam się wszystko pali w rękach, żeby to zagrać. Historia była taka, że na początku miałem zagrać tylko księdza. Wcale nie było takiego pomysłu, bym grał bliźniaków. To później pojawiła się koncepcja, że mam zagrać braci bliźniaków mieszkających w jednej wsi. Przyznam, że od początku i tak byłem szczęśliwy, iż zagram charakterystyczną rolę w "Ranczu" po "Miodowych latach" - sitcomie, który wywindował moją popularność w kosmos. Potem, gdy dowiedziałem się, że mam zagrać dwie postaci - zacząłem mocno kombinować, jak zagrać ich różnie. Począłem myśleć nad tymi rolami, zacząłem obserwować prawdziwych księży. Bo właśnie na tym, na obserwacji świata dookoła, buduję swoje postaci. Podpatrywałem księży, jak się zachowują, jak mówią, co akcentują, co jest dla nich ważne. Jak chodzą ubrani itd. Z kolei pomysł na wójta zrodziła pamięć. To był mój stryj z dzieciństwa, którego pamiętam, który był sołtysem we wsi pod Brzegiem Dolnym, w którym się urodziłem. Wprawdzie ten mój stryj nie był na bakier z prawem, jak wójt Paweł Kozioł, ale miał podobny światopogląd. Wiedziałem, że tak go trzeba zagrać. Bardzo chciałem, żeby oni się różnili, i chyba wygrałem to swoim uporem. Pamiętam, że na początku reżyser "Rancza" Wojtek Adamczyk mówił: "ale jak to - przecież to są bracia jednojajowi, powinni być tacy sami". A ja się bardzo upierałem, że muszą się różnić, bo wiedziałem, że to i dla mnie będzie ciekawsze do grania, i dla publiczności do oglądania. PAP: We wrześniu w jednym z programów ogłosił pan, że czas niedługo udać się na emeryturę aktorską. Nie będzie panu żal? Absolutnie nie! Ja poświęciłem naprawdę mnóstwo życia i energii zawodowi. A przecież mam jeszcze taki wstępny plan, by występować w teatrach Krystyny Jandy przez dziesięć lat. Nikt nie wie, jak to wszystko będzie wyglądało za te dziesięć lat - a wtedy będę ponad 47 lat na scenie... To jest bardzo dużo. Jak ktoś chociaż trochę zna nasz zawód - to wie, że dłużej się nie da. Można, ale ja nie chcę. Marzy mi się, żeby pobyć trochę normalnym emerytem. Chcę trochę zakosztować świata poza teatrem. Teatr jest najtrudniejszą ze sztuk. Teatr mnie coraz więcej kosztuje - emocji, nerwów, właściwie wszystkiego. Ciągle mam poczucie, że z każdą premierą, z każdym przedstawieniem zdaję egzamin. Przychodzę jak uczeń, a na widowni siedzi komisja i mnie ocenia. Uważam, że to nie jest na dłuższą metę zdrowe. Ale nie wiem, jak będzie. W każdym razie taki mam plan na dzisiaj. (PAP) Rozmawiał Grzegorz Janikowski mmi/

Artur Barciś. 137,262 likes · 1,753 talking about this. Oficjalna strona informująca o tym, co było i będzie u Artura Barcisia Spektakl - Dziwna ParaNajlepszy duet komediowy Artur Barciś & Cezary Żak Kiedy: 2021-06-14, godzina 19:30:00 Gdzie: Mińsk Mazowiecki, Sala Koncertowa Miejskiej Szkoły Artystycznej I stopnia, ul. Jana Pawła II 23 To wydarzenie już się odbyło Sprawdź podobne Znajdź nocleg w pobliżu O wydarzeniuLubiący uroki życia dziennikarz sportowy, racjonalista i bałaganiarz Oskar Madison, korzystał z uciech tak mocno, że musiał rozstać się z żoną. Ma dzięki temu więcej czasu na swoje różnorakie zainteresowania, między innymi na cotygodniowe partie pokera z hit Broadway'u autorstwa najczęściej wystawianego komediopisarza amerykańskiego na świecie. Neil Simon, jako jedyny żyjący pisarz, ma na Broadway'u teatr swego imienia. Niemal wszystkie jego sztuki zostały przeniesione na ekran i również w kinie cieszą się ogromnym powodzeniem. W ekranizacji "Dziwnej pary" wystąpili Jack Lemmon i Walter Państwo naszych rodzimych, wspaniałych aktorów komediowych. Tytułowa dziwna para spotyka się na cotygodniowych partiach pokera: Oskar (Żak), dziennikarz sportowy, to świeżo rozwiedziony kochający uroki życia niepoprawny bałaganiarz. Feliks (Barciś) jest pedantycznym domatorem, hipochondrykiem i histerykiem. Kiedy małżeństwo Feliksa również się rozpada, Oskar w trosce o jego los proponuje, żeby się do niego wprowadził. Zderzenie dwóch krańcowo odmiennych charakterów jest zabawne, dowcipne i ciepłe. Dobrej zabawy!Występują: Artur BarciśCezary ŻakViola ArlakKatarzyna ŻakPiotr SkargaWitold WielińskiWojciech Wysocki Bilety do nabycia na: tej stronie To wydarzenie już się odbyło Sprawdź podobneNa koncercie wystąpią: Artur Barciś, Cezary Żak, Viola Arlak, Piotr Skarga, Witold Wieliński, Wojciech Wysocki, Katarzyna Żak O artyście To legendarny hit Broadway'u, a jego autor jest jedynym żyjącym pisarzem, który ma na Broadway'u teatr swego imienia. W Teatrze Capitol zobaczą Państwo nasz rodzimy, wspaniały duet komediowy - Artura Barcisia i Cezarego Żaka, którzy wydają się tak różni, jak różni są bohaterowie "Dziwnej pary". A są to kochający uroki życia dziennikarz sportowy, racjonalista i niepoprawny bałaganiarz - co w końcu doprowadza do rozstania żoną - imieniem Oskar i jego żywe zaprzeczenie, domator, pedant, hipochondryk i histeryk Feliks, którzy spotykają się na cotygodniowych partiach pokera. Kiedy małżeństwo Feliksa również się rozpada, Oskar w trosce o jego los proponuje mu, żeby się do niego wprowadził. To, co z tego wynika, zderzenie dwóch krańcowo odmiennych charakterów, jest tak zabawne, dowcipne i ciepłe, że skłoniło Dudka Dziewońskiego jednego z naszych najznakomitszych artystów kabaretowych i znawcę lekkiego repertuaru do stwierdzenia: "Neil Simon wie o komedii wszystko!". Bilety do nabycia na: To wydarzenie już się odbyło Sprawdź podobneZnajdź nocleg w pobliżu ^{Cezary Żak wcielał się w postać Karola Krawczyka, a Artur Barciś - Tadeusza Norka. Sąsiedzi byli przyjaciółmi, ale ich relacja wiele razy była wystawiana na próbę.} Cezary Żak i Artur Barciś po 18 latach od zakończenia zdjęć do serialu "Miodowe lata" udzieli wspólnego wywiadu na temat produkcji. Na antenie opowiedzieli o tworzeniu kultowego serialu Artur Barciś był pod koniec lat 90. rozpoznawalnym aktorem, dlatego otrzymał rolę w serialu. Cezary Żak musiał brać udział w długich castingach: "Artur miał przegląd grubych aktorów" - wspominał Jeszcze przed rozpoczęciem pracy przy serialu Artur Barciś otrzymał kasetę z amerykański pierwowzorem oryginału. Po obejrzeniu "The Honeymooners" nie chciał brać udziału w produkcji. "To było okropne. Tam aktorzy nie grali, tylko się wygłupiali" - mówił "Miodowe lata" były nagrywane w Teatrze Żydowskim w Warszawie z udziałem publiczności. Spektakle pokochali widzowie, którzy mogli wejść do teatru tylko na zaproszenie. "Miałem nawet telefony, czy ja mógłbym jakoś załatwić wejście i wpuścić" - wspominał Cezary Żak Aktorzy zgodnie stwierdzili, że niekiedy trzeba było wypraszać publiczność, aby zagrać scenę: "W większości sitcomów jest tak, że publiczności się pokazuje, kiedy mają się śmiać. U nas było odwrotnie" - mówili Premierowe przedstawienia odbywały się w poniedziałkowe wieczory. Cezary Żak przyznał, że po pewnym czasie pokochali te występy: "Ten poniedziałek był naprawdę rytualny" - powiedział Więcej takich historii znajdziesz na stronie głównej "Miodowe lata" były emitowane na antenie Polsatu od 13 października 1998 r. do 20 grudnia 2003 r. Format powstał na podstawie amerykańskiego oryginału zatytułowanym "The Honeymooners" i "Jackie Gleason Show". Format został przygotowany na eksport po międzynarodowym sukcesie serialu "Flintstonowie". Cezary Żak i Artur Barciś gościli w audycji Kamila Bałuka "Dawno temu w telewizji". Prowadzący zapytał, jak to się stało, że aktorzy trafili na plan produkcji. "Trzeba zaznaczyć, że ja uczestniczyłem w castingach, Artur jako wielka gwiazda filmu polskiego już nie musiał uczestniczyć wtedy. Uczestniczyłem w długich castingach naprawdę. Artur miał przegląd grubych aktorów. Maciej Strzembosz (producent serialu - przyp. red.) przyszedł do Teatru Polskiego, w którym byłem wtedy na etacie i powiedział właśnie, że wygrałem. Byłem świeżo po przyjęciu na etat w teatrze i powiedziałem, że odmawiam. Bardzo mu zależało, więc powiedział: dobra to ty będziesz miał próby w Teatrze Powszechnym od 10 do 14, na 15 będziecie przyjeżdżali na próby do Teatru Żydowskiego, a potem będziesz wracał wieczorem na przedstawienie do Teatru Powszechnego. Na to się zgodziłem" - mówił Cezary Żak w Serialowy partner aktora powiedział, że postawił podobne warunki produkcji. "Zgodziłem się grać w serialu pod warunkiem, że nie będę musiał odchodzić z Teatru Ateneum i że próby mogą odbywać się między 14 a 18, a nagrania w poniedziałki. Poniedziałki mamy wolne" - powiedział Artur Barciś. Aktor, który wcielał się w Tadeusza Norka, przyznał, że otrzymał kasetę z amerykańskim pierwowzorem serialu. Po obejrzeniu "The Honeymooners" nie chciał brać udziału w produkcji. "To było okropne. Tam aktorzy nie grali, tylko się wygłupiali. Ja wychowany na komedii, która jest serio i poważna, powiedziałem, że nie chcę" - stwierdził. Cezary Żak i Artur Barciś o fenomenie "Miodowych lat" Panowie zostali zapytani, czy znali się przed udziałem w serialu. Artur Barciś powiedział, że mieli okazję wcześniej się poznać na planie filmu Kazimierze Kuca "Pułkownik Kwiatkowski". Cezary Żak mówił, że nie specjalnie pamiętał ich pierwsze spotkanie. Jednak Artur Barciś wykazał się znacznie lepszą pamięcią i wspominał, że później gościł na spektaklu w Teatrze Powszechnym, gdzie widział aktora na scenie. Aktor nie omieszkał skomentować ówczesnej wagi: Artur Barciś dodał: Aktorzy zauważyli, że scenarzyści "Miodowych lat" wykonywali świetną pracę. Serial był nagrywany z udziałem publiczności, a gwiazdy musiały nauczyć się tekstów na pamięć. Scena była obrotowa, aby zmieściły się trzy dekoracje. Publiczność dwa razy pojawiała się na sali, ponieważ dwukrotnie był nagrywany odcinek. Trzeci występ był wyłącznie dla kamer, aby aktorzy mogli zauważyć, gdzie się pomylili. Spektakle pokochali widzowie, którzy mogli wejść do teatru tylko na zaproszenie. "Publiczność odchodziła od wejścia Teatru Żydowskiego, bo już tak szturmowano te drzwi, żeby być na tych przedstawieniach. To się rozniosło po Polsce, że można przyjść i uczestniczyć w prawdziwym nagraniu. Miałem nawet telefony, czy ja mógłbym jakoś załatwić wejście i wpuścić" - wspominał Cezary Żak "Miodowe lata" - kadr z serialu Serialowy Karol Krawczyk mówił, że pierwszy odcinek był dla nich bardzo trudny. Początkowo nie rozumiano humoru ze sceny. "Pamiętam, że to był odcinek, który się nazywał »Żywe zwłoki«. Przyjechali z Polsatu jacyś bonzowie i jakaś grupka ludzi. Myśmy to niemalże przy ciszy na widowni, co nas załamało. Maciej Strzembosz zawiózł tę kasetę do Polsatu i oni załamywali ręce, że to nieśmieszne" - mówił. Na kolejnym nagraniu pojawiła się inna publiczność, która oszalała na punkcie przedstawienia. Osoby w telewizji otrzymując informacje o reakcji widowni, uspokoili się. Artur Barciś mówił, że jeden z odcinków oglądało 11 mln ludzi, a standardowo "Miodowe lata" przyciągały ok. 8 mln widzów. Cezary Żak mówił, że czasem trzeba było... uciszać publiczność! "W większości sitcomów jest tak, że publiczności się pokazuje, kiedy mają się śmiać. U nas było odwrotnie. Była taka tabliczka, żeby ciszej reagować, przede wszystkim nie bić braw w trakcie. Uciszaliśmy publiczność" - wspominał aktor. Krążą legendy o tym, że Artur Barciś w pewnych momentach nie mógł przestać się śmiać na scenie, dlatego trzeba było wypraszać publiczność z teatru, aby móc zagrać scenę. "Nie tylko, że ja się śmiałem, bo się wszyscy śmiali. Pamiętam ten odcinek, to był odcinek świąteczny, gdzie niby wyjechaliśmy na święta na Cypr. (...) Koniec odcinka polegał na tym, że my Wigilię spędzaliśmy nad niby karpiem, ale karpia nie było, więc dali nam ośmiornice. Rekwizytor kupił prawdziwą ośmiornicę, która przez cały dzień się rozmroziła i po prostu tak waliło. My mieliśmy śpiewać nad nią »Lulajże Jezuniu« i się tak gotowaliśmy, że to było nie do wytrzymania" - opowiadał. "Musieliśmy śpiewać w czwórkę. Mi już krew leciała, bo zacisnąłem wargi, żeby się nie śmiać, to się Chotecka zaczęła śmiać. Jak się Chotecka uspokoiła, to Czarek i tak godzinę próbowaliśmy nagrać tę samą końcówkę sceny" - mówił Artur Barciś. Polecamy: Cezary Żak odtworzył kultową kolędę z "Miodowych lat". Jedna ze zwrotek nie pojawiła się w serialu Cezary Żak wspomniał o jeszcze jednym odcinku, z którym mieli ogromny problem. Bohaterowie w "Smaku wolności" musieli zagrać długą scenę, gdy jechali w pociągu spięci kajdankami. Artur Barciś nie wyobrażał sobie zagrania tego odcinka. "Pamiętam, że jak przeczytałem ten odcinek i sobie wyobraziłem, jak będziemy to grali, bo już znaliśmy się dobrze, to się tak śmiałem... Zadzwoniłem do Czarka i mówię: »Czytałeś?«, »Czytałem«, »Zagramy?«, »W życiu«" - wspominał. Mimo wszystko odcinek udało się zagrać. Ku zdziwieniu aktorów, na premierze nie się śmiali. Foto: Materiały prasowe "Miodowe lata" - kadr z serialu Cezary Żak i Artur Barciś przyznali, że poniedziałkowe nagrania, to było dla nich święto. Dodatkowo bardzo polubili Karola i Tadeusza. Cezary Żak mówił, że gdy rano ekipa przybywała do Teatru Żydowskiego, to głównie grali dla operatorów kamer. Dzięki ich reakcjom mogli ocenić, jaki będzie odcinek. "Po tych reakcjach wiedzieliśmy, czy odcinek będzie dobry, czy bardzo dobry. Jak kamerzyści za kamerami upadali ze śmiechu, to wiedzieliśmy, że to będzie dobry odcinek" - mówił. Chcesz podzielić się ciekawym newsem lub zaproponować temat? Skontaktuj się z nami, pisząc maila na adres: plejada@ Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z życiem gwiazd, zapraszamy do naszego serwisu ponownie! ck5m.

1iyzzj9hts.pages.dev/95

1iyzzj9hts.pages.dev/71

1iyzzj9hts.pages.dev/30

1iyzzj9hts.pages.dev/66

1iyzzj9hts.pages.dev/48

1iyzzj9hts.pages.dev/26

1iyzzj9hts.pages.dev/47

1iyzzj9hts.pages.dev/73

cezary żak i artur barciś teatr